Avraam korban odunlarını aldı ve oğlu Yitshak’ın [omuzlarının] üstüne yerleştirdi. Kendisi ise ateşi ve bıçağı aldı; ikisi birlikte gittiler.
Yitshak hâlâ yolculuğun gerçek amacını bilmiyordu ve Avraam bunu ona açıkça söylemek istemedi. Bu yüzden odunu Yitshak’ın omuzlarına yükleyerek kaderine bir ima bıraktı. [Bu, Romalıların idama mahkûm birini kendi çarmıhını taşıtarak götürme âdetine çok benziyordu.]⁶⁰
Avraam bunu ayrıca Yitshak’ın acı çekip daha büyük bir sevap kazanması için yaptı. Yitshak’ın bir aziz olduğunu ve gerçeği bilse bile reddetmeyeceğini biliyordu.
Bu sırada Avraam, Tanrı’nın emrini yerine getirecek olmanın sevincini yaşıyordu. Yitshak’ı sanki düğününe götürüyormuş gibi mutluydu. Tora bu nedenle, “İkisi birlikte gittiler” der. Bu ifade, ikisinin de duygularının aynı olduğunu ima eder: Yitshak başına ne geleceğini bilmediği için üzülmüyordu. Avraam ise ne olacağını bildiği hâlde yine de hiçbir keder hissetmiyordu.⁶¹